ერთ დღეს ნაფიქრი
ქუჩას ხმაური მობეზრდა და ოთახს – სიჩუმე.
ვერც შემოდგომის ქართა ჩურჩული აღვიძებს ღამეს,ჩაძინებულს საღათას ძილით.
რა დაუდევრად დაუფენიათ ხეებს ფოთლები _ ფერადები...ამ ტროტუარზე...
ცა ისევ საცერს უტყაპუნებს დაკოჟრილ ხელებს.
ცივ ჰორიზონტზე გზა ჩანს უვალი.
და მარტოობა ... გარდაუვალი.
კომენტარები [0] | სრულად ნახვა