"დედამიწა არის მზითა და მთვარით განათებული დიდი წიგნი, სადაც უამრავი ცოცხალი მოთხრობა დადის… იცი, რა დიდებულია ეს წიგნი! თვითონ მოთხრობები უდგამენ კარგ მოთხრობებს ძეგლებს, უხილავი შემოქმედის ხელით იწერება და იშლება ეს წიგნი… დედამიწა იმ დიდი წიგნის ფურცელია, რომელსაც სამყარო ჰქვია… ნეტა სად არის ის დალოცვილი მწერალი, რომლის ხელითაც იწერება ეს დიდი წიგნი… ან დასაწყისი სადა აქვს ამ წიგნს, ან დასასრული… ან იქნებ არ ერთი აქვს და არც მეორე…”

გ. ჩოხელი

"ღმერთო… ისმინე ვედრება ჩემი: დაასრულე ადამიანობა! დაასრულე ეს სიცოცხლე: – ნაკლოვანი, სიკვდილი რომ სჭირდება განახლებისთვის და ავადმყოფობა – სიძლიერისთვის… მახინჯი და სამარცხვინოა დაბადება ჩვენი და მახინჯია სიკვდილი ჩვენი – ლპობა და დაშლა… ღმერთო, შეურაცხყოფილი ვარ ცხოვრებით, სიცოცხლით, ადამიანობით! შეგვადუღე, თუკი მაინც ეს გვიწერია, მოგვხარშე, გამოგვწვი, აზილე ჩვენი ნაცარტუტა და გამოძერწე სულ სხვა არსება: ძლიერი, შეუბღალავი და კეთილშობილი, რომელიც ილივლივებს წყალში, ჰაერში. სახლი იქნება მისთვის მიწაც და მიწისქვეშეთიც… დახურე, ღმერთო, დედამიწის ლაზარეთი… წალეკე დრო, სისხლი და ხორცი და ჩვენი ნაცარტუტა ახალ თიხად გამოიყენე…"

ნ. გელაშვილი, „დედის ოთახი"

"მარადისობის კანონის არსი იმაში მდგომარეობს, რომ… ადამიანის სული, გაცილებით უფრო მძიმეა, ვიდრე სხეული, იმდენად მძიმე, რომ ერთ ადამიანს მისი ტარება არ შეუძლია, ამიტომ, ვიდრე ცოცხლები ვართ, ერთმანეთს ხელი უნდა შევაშველოთ და ვეცადოთ, როგორმე უკვდავყოთ ერთმანეთის სული; თქვენ ჩემი, მე სხვისი, სხვამ სხვისი და ასე დაუსაბამოდ, რამეთუ იმ სხვისი გარდაცვალების შემდეგ არ დავობლდეთ და მარტონი არ დავრჩეთ ამ ქვეყანაზე…"

ნ. დუმბაძე